landschap met rode wolken

Uiteindelijk vindt Benner een schilderstijl die volledig is ingebed in de moderne kunst van zijn tijd, maar zeer nadrukkelijk een authentiek, persoonlijk karakter draagt. Zijn werk onderscheidt zich door een groot gevoel voor kleur, een brede kwaststreek, een sterk vereenvoudigde vormentaal en een toenemende belangstelling voor het Friese landschap. Vooral na zijn vertrek naar Amsterdam in 1953, wordt zijn ‘land van herkomst’ het belangrijkste thema in zijn werk. In breed opgezette composities schildert hij telkens weer de open Friese weidevelden, de meren en de hoge wolkenluchten in heldere kleuren en pasteuze verfstreken, als herinnerings- of droombeeld. Benner is één van de weinige schilders van zijn generatie die volledige aansluiting vindt bij het lyrisch of abstract expressionisme, maar toch nadrukkelijk blijft uitgaan van het landschappelijk gegeven. Daarmee vormt zijn werk de verbinding tussen het vooroorlogse en naoorlogse expressionisme.

De grote kracht van Benners werk schuilt erin dat het altijd is doordrongen van de menselijke maat. Deze openbaart zich in de schijnbare onvolkomenheden, imperfecties en rauwheid van zijn schilderen en de emotionele betrokkenheid met zijn onderwerpen. Hoewel hij de schilder werd van het gulle gebaar, de grove vorm en de uitgesproken kleur, was zijn verhouding tot zijn onderwerpen er doorgaans één van aandachtige beschouwing en fijnzinnig aanvoelen. Dat spanningsveld tussen het introverte en verstilde enerzijds en het expressieve, robuuste anderzijds bepaalt de diepe betekenis van zijn beste werken. Of zoals hij zelf zei: ‘Als je schildert wat je voelt, ga je het vanzelf zien.’

Friesland is trots op Benner. Hij schopte het immers als autodidact tot het Stedelijk Museum in Amsterdam. Tegelijkertijd bleef hij trouw aan zijn muze: de vergezichten van het Friese platteland.